အခက္အခဲေတြက ကိုယ့္ကိုပိုသန္မာႀကံ့ခိုင္ေအာင္.......

တစ္ခါက တယ္လီဖုန္းအင္တာဗ်ဴးမွာ သတင္းေထာက္တစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ္ကို ဒီလိုေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခဲ့တယ္။

"ဂ်က္လီ... ခင္ဗ်ား ေတာက္ေလွ်ာက္ အဆင္ေျပေအာင္ျမင္လာတဲ့ႏွစ္ေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။ ဒီလိုအင္အားေတြရွိေအာင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လို စြမ္းေဆာင္ခဲ့သလဲ?"

ၾကည့္ရတာ ဒီသတင္းေထာက္က ကြၽန္ေတာ္ကိုမဗ်ဴးခင္ ေသခ်ာေလ့လာျပင္ဆင္ထားပံုမရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ေတာက္ေလွ်ာက္အဆင္ေျပလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြၽန္ေတာ္ကို "အခါတစ္ရာေသၿပီး ျပန္ရွင္တဲ့လူ" လို႔ေတာင္ တင္စားၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖဆံုးသြားခဲ့တယ္။ အိမ္ကစီးပြါးေရးေတာ္ေတာ္ အဆင္မေျပခဲ့လို႔ သိုင္းသင္တန္းေက်ာင္းထဲ ကြၽန္ေတာ္ဝင္ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီကရတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးအနည္းငယ္နဲ႔ အိမ္ကို ျပန္ေထာက္ပံ့ခဲ့ရတယ္။ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္ကစၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးရဲ႕သိုင္းၿပိဳင္ပဲြမွာ ကြၽန္ေတာ္(၅)ႏွစ္ဆက္တိုက္ ပထမဆုရခဲ့တယ္။ (၁၈)ႏွစ္မွာ "ေရွာင္လင္"ကားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နာမည္စရလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ျမင္းေပၚကျပဳတ္က်လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေပါင္က်ဳိးၿပီး ဒုကၡိတျဖစ္လုလုျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အခ်ိန္ယူၿပီးေစာင့္ေနတဲ့ "Once Upon a Time" ဆိုတဲ့ဇာတ္ကား ေရာင္းခ်ခါနီးမွာ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ထုတ္ေဝသူ အသတ္ခံရျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝအရာရာက သုညျပန္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။"

"(၂ဝဝ၄)ခုႏွစ္ ဆူနာမီတုန္းက အသက္ေဘးကေန ကြၽန္ေတာ္သီသီေလးလြတ္ခဲ့တယ္။ လိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဝါးၿမိဳမတတ္ပါပဲ။ အဲဒီလိုႀကံဳရတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႔မႈမ်ဳိး လူဘယ္ႏွေယာက္မ်ား ခံစားဖူးမလဲ?"

"ဒီလိုေမးခြန္းမ်ဳိးေမးတဲ့ သတင္းေထာက္ကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ သူက ရုပ္ရွင္ထဲက ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ သိခဲ့ပံုရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို သန္မာႀကံ့ခိုင္တဲ့ေယာက္်ားလို႔ ထင္ခဲ့ပံုရတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုး ၾကြက္သားေတြအျပည့္နဲ႔ အင္အားထြားႀကိဳင္းတယ္လို႔လည္း ထင္ခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူလိုကိုယ္လို ေသြးသားနဲ႔တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ျခားလူေတြထက္ ကြၽန္ေတာ္ပိုေပ်ာ့ညံ့ေသးတယ္။ တစ္ေလာက ကြၽန္ေတာ္ဘုန္းႀကီးဝတ္ေတာထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေသးတယ္"

"ဒါေပမယ့္ ေရွာင္လင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ေတြက ကြၽန္ေတာ္ကို ဒီလိုလုပ္ခြင့္မေပးဘူး။ ဘုန္းႀကီးဝတ္ ေတာထြက္တိုင္း ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းလို႔မရႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဒီထက္တိုးတက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ ေဟာ္လိဝွဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ကကြၽန္ေတာ္ကို စကားတစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးလိုက္တယ္။ အဲဒီစကားက "အခက္အခဲ၊ ျပႆနာေတြက မိမိခြန္အားကို ပိုႀကီးမားသန္မာေအာင္ ကူညီေပးေနပါတယ္" တဲ့"
"အဲဒီစကားက ဘာဆုေပးတဲ့စကားနဲ႔မွ မတူခဲ့ဘူး။ ေဟာ္လိဝွဒ္ေရာက္ၿပီး ဘာတစ္ခုမွ ကြၽန္ေတာ္အဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ ထိုင္ဝမ္သူေဌးက ေငြေၾကးေတြကုန္က်ခံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေၾကာ္ညာေပးခဲ့တယ္။ အခြင့္အေရးေတြ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မာန္တက္ေနတဲ့ေဟာ္လိဝွဒ္က ကြၽန္ေတာ့္လို အရပ္(၁၇ဝ)စင္တီမီတာေတာင္မရွိတဲ့ လူမ်ဳိးျခားကို လက္မခံခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သည္းခံခဲ့တယ္။ ဒါရိုက္တာတစ္ဦးက ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာတည့္တည့္ ပစ္ထည့္ၿပီး "မင္းက အဂၤလိပ္စာမတတ္လို႔ ဇာတ္ညြန္းမၾကည့္တာလား"လို႔ ေအးစက္စက္ေျပာတဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့တယ္။"

"အဲဒီညမွာ ဆရာေတာ္ဆီ ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္က တည္ၿငိမ္တဲ့အသံနဲ႔ "ဒီႏွစ္ေတြ တကာေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းခဲ့ရၿပီဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကာ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္။ အခုလက္ရွိမွာ တကာ ပိုသန္မာႀကံ့ခိုင္တာလား? ဒါမွမဟုတ္ အရင္က ပိုသန္မာႀကံ့ခိုင္တာလား?" ဆရာေတာ္အေမးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ခဏေတြေဝသြားတယ္။ ဒီႏွစ္ေတြမွာ ႀကံဳရတဲ့အခက္အခဲေတြက ဟိုးအရင္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြနဲ႔စာရင္ ဘာမွမႏိႈင္းသာခဲ့ဘူး။ အရင္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြက ကိုယ့္ကိုထြက္ေျပးဖို႔ လြတ္လမ္းေတာင္ မေပးခဲ့ဘူး။ ခုေတာ့ တကယ္ပဲ အခက္အခဲေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို သန္မာေစခဲ့ၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္ မသန္မာေသးသည့္တိုင္ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းကိုေတာ့ သန္မာသထက္ သန္မာေအာင္ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ"

အဲဒီကစ အခက္အခဲ၊ ျပႆနာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္မေနေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "လာစမ္းပါ (welcome)"ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးကြၽန္ေတာ္ေမြးခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြက ကြၽန္ေတာ္ကို ရူးသြပ္သူလို႔ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အခက္အခဲေတြၾကားမွာ ေလ့က်င့္သင္ယူေနတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။

"Hero" ဇာတ္ကားကိုရိုက္တုန္းက မင္းသမီး "Zhang Ziyi" က အေဝဖန္ခံရဆံုးျဖစ္တယ္။ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အပယ္ကို ခံခဲ့ရသူျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ျမင္ေယာင္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တဇြတ္ထိုးဆန္တယ္။ စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ကို မ်က္ႏွာေပၚ တင္ျပတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တေျဖးေျဖး ကြၽန္ေတာ့္စကားထဲကေန သူေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီး သန္မာႀကံ့ခိုင္တဲ့ မင္းသမီးတစ္လက္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ဒီႏွစ္အေတာအတြင္းမွာ သိုင္းပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စိတ္ကူးတစ္ခု ကြၽန္ေတာ့္မွာရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးကို ပရိသတ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္မွ်ေဝခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူရွာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ဇာတ္ညြန္းေရးေစခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို "Tibetan Monk in New York" လို႔ ေပးခဲ့တယ္။ ဇာတ္ကားနာမည္ကို ထုတ္ေဝသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္ညႊန္းၾကည့္ၿပီး သူတို႔ မရိုက္ရဲၾကဘူး။ တိုက္ခိုက္ခန္းေတြ နည္းလို႔ တြက္ေခ်ကိုက္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ထုတ္ေဝသူမရွိလို႔ ည ည ကြၽန္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး ကိုယ္တိုင္ေငြထုတ္ၿပီးရိုက္ဖို႔ ျပင္သစ္က ဒါရိုက္တာ Luc Bessonကို ကြၽန္ေတာ္သြားရွာခဲ့တယ္။ ရိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဇာတ္ကားကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္တယ္။ ေရွ႕ပိုင္း မိနစ္(၉ဝ)က သပ္ရပ္ေခ်ာေမြ႔ေနေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမိနစ္(၃ဝ)က ထံုးစံအတိုင္း တိုက္ခိုက္ခန္းေတြပဲျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းကို ျပန္ျပင္ရုိက္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ လူေတြက ကြၽန္ေတာ္ကိုရူးၿပီလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကိုျပင္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ေျပာတယ္။ ဒါရိုက္တာ Luc Besson လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို တအံ့တၾသေမးတယ္။ "ပရိသတ္ေတြကို ခင္ဗ်ားစိတ္ဆိုးေစခ်င္တာလား?"တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က "တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ စမ္းၾကည့္လိုက္မယ္ေလ" လို႔ပဲ ေျဖခဲ့တယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ရံုမတင္ခင္ကတည္းက အဲဒီဇာတ္ကားကို ရုပ္ရွင္ပညာရွင္တခ်ဳိ႕နဲ႔ သတင္းသမားတခ်ဳိ႕က သတိထားႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ေနာက္ေတာ့ "Fearless"ဇာတ္ကား ဆက္တိုက္ထြက္လာေတာ့မွ လူေတြက "ေအာ္.. တကယ္ေတာ့ ဂ်က္လီက တိုက္ခိုက္တဲ့စက္ရုပ္ မဟုတ္ဘူး" ဆိုတာကို တေျဖးေျဖး နားလည္လာၾကတယ္။ တရုတ္သိုင္းပညာထဲမွာ တိုက္ဖုိ႔ခိုက္ဖို႔အျပင္ နက္႐ႈိင္းေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အႏုပညာလည္း ရွိေသးပါလားဆိုတာ လူေတြသိခဲ့ၾကတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္က ဒါပါပဲ။ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ကိုလည္း ခ်ျပခ်င္တယ္၊ လက္မွတ္လည္း အေရာင္းျမႇင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ကိစၥက ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ အခက္အခဲဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ၿပီးသြားတာပဲ။ အဲဒီအခက္အခဲကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖူးတဲ့လူမွ သူေလွ်ာက္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပိုသန္မာအင္အားႀကီးၿပီး အေကာင္းကိုပိုျမင္တတ္မယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။