အေမရိကန္ ေအာင္ျမင္ေရးဆရာ Marden က အခုလို ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပခဲ့တယ္။

Franklin Delano Roosevelt သမၼတျဖစ္တုန္းက သူ႔အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို ကြၽန္ေတာ္သြားေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဝါရွင္တန္အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ သမၼတကေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖိတ္ေခၚခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ညတည္းရမွာျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးအခန္းက သမၼတလင္ကြန္းတည္းခဲ့ဖူးတဲ့ အခန္းလို႔ သိရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသဝမ္းသာမိတယ္။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္မိတယ္။ အဲဒီေန႔ညက ကြၽန္ေတာ္လံုးဝ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ျဖဴေတာ္ကစာရြက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အေမ၊ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြကို ကြၽန္ေတာ္စာေရးခဲ့တယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ဟာ နယူးကားဂိတ္အနီးအနားက ညစ္ပတ္ေပေရတဲ့ လမ္းၾကားေတြမွာ ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတယ္။

"Marden... မင္း ဒီကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီ" လုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုကြၽန္ေတာ္ ေျပာတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္မနက္စာစားခဲ့တယ္။ သမၼတကေတာ္လည္း ရွိေနခဲ့တယ္။ သူက လွပတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးက အၿမဲၿပံဳးရယ္ၿပီး ဆဲြေဆာင္မႈရွိတယ္။ ပန္းကန္ထဲက ၾကက္ဥေၾကာ္ကို ကြၽန္ေတာ္စားေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ပန္းကန္အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ ဆားမြန္ငါး(Salmon)ေတြ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမဆိုစားသူပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆားမြန္ငါးကိုေတာ့ နည္းနည္းမွမႀကိဳက္ခဲ့ဘူး။ ငါးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္ရြ႔ံမိတယ္။

သမၼတကေတာ္က ကြၽန္ေတာ္ကို ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ "Franklinက ဆားမြန္ငါးေတြကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္" လို႔ေျပာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တစ္ခ်က္ စဥ္းစားလိုက္တယ္။

"ငါက ဘာမို႔လဲ?"

"ဆားမြန္ငါးစားဖို႔ ငါဘာေၾကာင့္ျငင္းရမလဲ? သမၼတေတာင္ အရမ္းစားေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တဲ့အရာကို ငါကဘာျဖစ္လို႔ စားေကာင္းတယ္လို႔ မထင္ရမွာလဲ?"

အဲဒီလိုနဲ႔ ငါးေတြကိုလွီးၿပီး ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္စားလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီညေနမွာ ကြၽန္ေတာ္ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းခဲ့ဘူး။ ညေရာက္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္အန္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဒီပံုျပင္က ဘာအဓိပၸါယ္ရွိသလဲ?

႐ုိး႐ိုးေလးပါပဲ... ကြၽန္ေတာ္စိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္သစၥာေဖာက္လိုက္တာျဖစ္တယ္။

ဆားမြန္ငါးကို ကြၽန္ေတာ္မစားခ်င္ရင္ စားစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ သမၼတကို ရိုေသေလးစားမႈျပခ်င္လို႔ ကြၽန္ေတာ္စားလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို ကြၽန္ေတာ္သစၥာေဖာက္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ အျပစ္ေသးေလးတစ္ခုမို႔ ဆိုးက်ဳိးလည္းေသးခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီသေဘာတရားကလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့လမ္းမွာေတြ႔ႏိုင္တဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခုပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အယူအဆတစ္ခုလံုးကို ေျပာင္းလဲေစတာျဖစ္တယ္။ သမၼတလုပ္သလို ငါလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ မလိုအပ္တဲ့႐ူးမိုက္ယွဥ္ၿပိဳင္မႈက ကြၽန္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္၊ (self-image) အယူအဆကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစခဲ့တယ္။

တစ္နည္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ကို ကိုယ့္စိတ္ကူး၊ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျပဳလုပ္တာပဲျဖစ္တယ္။

ဆင္းရဲသားတစ္ဦးရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြက ရွင္ဘုရင္ထက္ ပိုသန္မာႀကံ့ခိုင္ခဲ့ရင္ သူဟာ ရွင္ဘုရင္ထက္ ပိုေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ရွင္သန္ႏိုင္တယ္။ အသက္အရြယ္၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ေအာင္ျမင္ျခင္းအရသာကို ျမည္းစမ္းႏိုင္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္ထင္ျမင္ယူဆခ်က္၊ ကိုယ့္ဆႏၵကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိဖို႔လိုလိမ့္မယ္။

"ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္မယ္ ေျပာခ်င္တဲ့လူေျပာပါေစ" ဆိုတဲ့ အီတလီကဗ်ာဆရာ Dante Alighieriရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မစိမ္းခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလား?

(၁၉၃၃)ခုႏွစ္မွာ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ Fred Astaireက Metro-Goldwyn-Mayer, Inc. ႐ုပ္႐ွင္ကုမၸဏီမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အစမ္းသ႐ုပ္ေဆာင္ဝင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ဒါရိုက္တာက စာရြက္ေပၚမွာ "သ႐ုပ္ေဆာင္ပညာကို မတတ္သူ၊ အကအေၾကာင္း နားမလည္သူ" လို႔ ေရးၿပီး သူ႔ကိုေဝဖန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ Fredက အဲဒီစာရြက္ကို ေဘာင္သြင္းၿပီး Beverly Hills က သူ႔ေနအိမ္မွာ ခ်ိတ္ဆဲြထားခဲ့တယ္။

အေမရိကန္ ေဘာလံုးနည္းျပ Vince. Rembadi ဟာ အရင္က "ေဘာလံုးအေၾကာင္း နားမလည္သူ၊ တိုက္ခိုက္ဖို႔စြမ္းရည္နည္းသူ" လို႔ အေဝဖန္ခံခဲ့ရတယ္။

ဒႆေဗဒပညာရွင္ ဆိုကေရးတီးကို လူေတြက "လူငယ္ေတြရဲ႕အေတြးကို က်ဆံုးေအာင္ ဖ်က္ဆီးသူ" လို႔ အေျပာခံခဲ့ရတယ္။

Peter Daniel (၄)တန္းတုန္းက ဆရာမPhilipရဲ႕အဆူအဆဲကို ခံခဲ့ရတယ္။ "ပီတာ.. မင္းဦးေႏွာက္က မေကာင္းဘူး။ စာလည္းမလိုက္ႏိုင္ဘူး။ မင္းကိုေတာ့ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ လမ္းမျမင္ဘူး"

အသက္(၂၆)ႏွစ္အထိ စာတခ်ဳိ႕ကို ပီတာမဆိုတတ္ခဲ့ေသးဘူး။ တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔ကို Napoleon Hill ေရးသားထားတဲ့ "Think and Grow Rich" ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ရြတ္ဆိုျပခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္မွာပီတာဟာ အရင္က သူအၿမဲရန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းကို ဝယ္ယူခဲ့ၿပီး "Mrs. Phillips, you are wrong" ဆိုတဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ့တယ္။

Little Women စာအုပ္ေရးတဲ့ ဆရာမLouisa May Alcott (1832 – 1888) ကို သူ႔အိမ္က အိမ္ေဖာ္ ဒါမွမဟုတ္ အပ္ခ်ဳပ္သမလုပ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။

Beethoven တေယာတီးသင္တုန္းက ပါးနပ္ကြၽမ္းက်င္မႈ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေရးတဲ့သံစဥ္ကိုပဲ သူတီးခဲ့တယ္။ အေျပာင္းအလဲလည္း မလုပ္ရဲတာေၾကာင့္ ဆရာကသူ႔ကို ဂီတနဲ႔မအပ္စပ္သူလို႔ေျပာခဲ့တယ္။

ျပဇာတ္အဆုိေတာ္ Karusselရဲ႕ ခ်ဳိသာတဲ့အသံက ကမာၻအႏွံ႔ျပန္႔ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔မိဘေတြက သူ႔ကိုအင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦး ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သလို သူ႔ဆရာက သူ႔အသံဟာအက္ရွတဲ့အတြက္ သီခ်င္းဆိုဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးလို႔ေျပာခဲ့တယ္။

"The Origin of species" ေရးခဲ့တဲ့ဒါဝင္ကို ငယ္စဥ္ခ်ိန္မွာ သူ႔ဖခင္က "လုပ္သင့္တာကိုမလုပ္ဘဲ တစ္ခ်ိန္လံုး အမဲလိုက္၊ ေခြးဖမ္း၊ ၾကြက္ဖမ္းလုပ္ေနရသလား"လို႔ အၿမဲဆူပူခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္ေရး အတၳဳပၸတၱိမွာ ဒါဝင္က "ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြက ကြၽန္ေတာ္ဟာအျဖစ္မရွိသူ အသိဥာဏ္နည္းနည္းမွ မရွိသူလို႔ေျပာခဲ့တယ္" လို႔ေရးခဲ့တယ္။

Auguste Rodinရဲ႕ဖခင္က သူ႔မွာ တံုးအတဲ့သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္လို႔ အၿမဲတမ္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းညဴခဲ့တယ္။ ဆရာေတြရဲ႕အၾကည့္မွာ Rodinရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ မည္းေမွာင္ေနတယ္။ အႏုပညာေက်ာင္းကို သံုးႀကိမ္တိတိေျဖခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ ဦးေလးျဖစ္သူကသူ႔ကို "ကယ္တင္ဖို႔ ေဆးမရွိတဲ့တံုးအသူ"လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။

"စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" စာအုပ္ကိုေရးခဲ့တဲ့ လီယိုေတာ္စတြိဳင္း တကၠသိုလ္တက္စဥ္က စာမလိုက္ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဆရာကသူ႔ကို "စာသင္ဖို႔ ဦးေႏွာက္မပါခဲ့သူ၊ သင္ယူဖို႔ဝါသနာမပါသူ" လို႔ဆိုခဲ့တယ္။

တကယ္လို႔ ဒီလူေတြဟာ "ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္သူေတြ" မဟုတ္ခဲ့ရင္၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ေဝဖန္ကဲ့ရဲ႕တာကို ဂရုစိုက္ခဲ့ရင္ ကိုယ္ပိုင္ေအာင္ျမင္မႈကို သူတို႔ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ တကယ့္ေအာင္ျမင္တဲ့ဘဝက ေအာင္ျမင္မႈအႀကီးအေသးနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ တကယ္ႀကိဳးစားၿပီး ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္၊ အယူအဆအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့သလား? ကိုယ္ေရြးတဲ့လမ္း၊ ကိုယ္ပိုင္လမ္းကို ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တာနဲ႔ပဲ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္

(၁)လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲက ဘုရားေပးတဲ့အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ေစ့ေဆာ္ တိုက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာျဖစ္တယ္။

(၂)အဆိုးဝါးဆံုး ဒုကၡအခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေလ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးအမဲလိုက္ေသနတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္လို႔ ယံုၾကည္ရေလျဖစ္တယ္။

(၃)ဘယ္လို အေျခအေနမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္တစ္ႀကိမ္ခြင့္လြတ္တာဟာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အမွားႀကီးႀကီးလုပ္ဖို႔အတြက္ အခြင့္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ။

(၄) စကားအေျပာအဆိုကလည္း ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ အရင္းအႏွီးတစ္ခုလို႔ သင္ သင္ယူတတ္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔က လူေတြထင္သလို မခက္ခဲဘူးဆိုတာကို သင္နားလည္လာပါလိမ့္မယ္။

(၅)မနက္ကညအထိ တစ္ေန႔တာ ကိုယ္ဘာလုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ေမးၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေနာက္တစ္ရက္အတြက္ တက္ၾကြလႈပ္႐ွားမႈမ်ဳိးကို သင္ေတြ႔လာပါလိမ့္မယ္။

(၆) လူအမ်ားရဲ႕ က်႐ႈံးျခင္းလမ္းစ သူတစ္ပါးကိုယံုၾကည္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္လက္လြတ္ျခင္းျဖစ္တယ္။

(၇)ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕အခ်က္က ေသာ့အိမ္ကိုေသာ့တံနဲ႔ ဖြင့္တာနဲ႔အတူတူပါပဲ။ တိတိက်က် မထည့္သြင္းရင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ေအာင္ျမင္ျခင္းတံခါးကို သင္ဖြင့္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။

(၈) ေလလံုးထြားၾကြားဝါျခင္းကို ကိုယ့္လုပ္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ သက္ေသျပအႏိုင္ယူပါ။

(၉) လက္လြတ္ျခင္းကို နားမလည္တာက ေခါင္းမာတာပဲ။
ဇဲြလံု႔လမရွိတာက ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ဆံုး႐ႈံးတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့လုပ္နည္းက လံု႔လထုတ္စရာမလိုတဲ့ အခ်ဳိ႕အရာေတြကို လက္လြတ္တတ္ရမယ္။

(၁ဝ)ဘယ္လိုလမ္းမ်ဳိးမဆို ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္လွမ္းၿပီးမွ ျဖစ္လာတာပါ။ စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို ေစာင့္ၿပီးျဖစ္လာတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလမ္းေတြအတြက္ မွန္ကန္တိက်တဲ့ ပထမေျခတစ္လွမ္းက အေရးပါဆံုးပါပဲ။

(၁၁)ဘယ္လိုေအာင္ျမင္မႈမ်ဳိးကမွ အလြယ္တကူ ျဖစ္လာတာမဟုတ္ဘူး။ သင္ေရြးတဲ့ေတာင္ထိပ္ကို သင္ေရာက္ေအာင္ တက္ရဲေလေလ ေအာင္ျမင္မႈက သင္နဲ႔နီးေလေလျဖစ္တယ္။

(၁၂)ေလထဲဝဲပ်ံတဲ့ လင္းယုန္ငွက္ေတြက လူေတြကို ရဲစြမ္းသတၱိ၊ အျမင္နဲ႔ဖ်တ္လပ္လႈပ္ရွားမႈက ေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ အဓိကလိုအပ္ခ်က္လို႔ ေဖာ္ျပေနခဲ့ပါတယ္။

(၁၃)မိမိအားနည္းခ်က္ကို မျပတ္စဥ္းစားဆင္ျခင္ျခင္းက ကိုယ့္ကိုေအာင္ျမင္ေစတဲ့ အက်င့္ေကာင္းေတြ ရယူႏိုင္ဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်က္ကို လူအမ်ားက မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ေပ်ာ့ညံ့သူေတြျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

(၁၄) ေရွ႕သို႔ေနာက္တစ္လွမ္း ဆက္လွမ္းျခင္းက ကိုယ့္အတြက္ပိုတိုးတက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ လက္ရွိေအာင္ျမင္တဲ့ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းအိပ္ေပ်ာ္မသြားပါေစနဲ႔။

(၁၅)ေငြေၾကးေတြကို မိတ္ေဆြလို၊ သူစိမ္းလိုဆက္ဆံတတ္ပါေစ။ တကယ္လို႔ ေငြေၾကးေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုစိတ္ထိခိုက္ေစတာဟာ လူ႔ဘဝကုိ က်ဥ္းေျမာင္းေစတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ တကယ္လို႔ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့ရင္ သင့္ဘဝဟာ နဂိုကတည္းက ေငြေၾကးပိုင္ဆိုင္ထားတာနဲ႔ မျခားေတာ့ပါဘူး။

အေမရိကန္က ေအာင္ျမင္သူတို႔ရဲ႕ေဆာင္ပုဒ္လို႔ ဖတ္ရပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ဆီ ေျခစလွမ္းေနၾကသူေတြ၊ လွမ္းဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသူေတြအတြက္ ခြန္အားတစ္ရပ္ပါ။ ဘာသာျပန္ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

You've got to find what you love,'

Stanford Report, June 14, 2005

'You've got to find what you love,' Jobs says

This is the text of the Commencement address by Steve Jobs, CEO of Apple Computer and of Pixar Animation Studios, delivered on June 12, 2005.

I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I've ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That's it. No big deal. Just three stories.

The first story is about connecting the dots.

I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?

It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: "We have an unexpected baby boy; do you want him?" They said: "Of course." My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.

And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents' savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn't see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn't interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.

It wasn't all romantic. I didn't have a dorm room, so I slept on the floor in friends' rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:

Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn't have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can't capture, and I found it fascinating.

None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, its likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.

Again, you can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

My second story is about love and loss.

I was lucky — I found what I loved to do early in life. Woz and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation — the Macintosh — a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out. When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.

I really didn't know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down - that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me — I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.

I didn't see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.

During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I returned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple's current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.

I'm pretty sure none of this would have happened if I hadn't been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don't lose faith. I'm convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You've got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven't found it yet, keep looking. Don't settle. As with all matters of the heart, you'll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don't settle.

My third story is about death.

When I was 17, I read a quote that went something like: "If you live each day as if it was your last, someday you'll most certainly be right." It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: "If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?" And whenever the answer has been "No" for too many days in a row, I know I need to change something.

Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything — all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure - these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn't even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor's code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you'd have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.

I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I'm fine now.

This was the closest I've been to facing death, and I hope its the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life's change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away. Sorry to be so dramatic, but it is quite true.

Your time is limited, so don't waste it living someone else's life. Don't be trapped by dogma — which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960's, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors, and polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.

Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: "Stay Hungry. Stay Foolish." It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.

Stay Hungry. Stay Foolish.

Thank you all very much.

Speech at Stanford by Steve Jobs

ဒီ Speech ဟာလဲ လူငယ္မ်ား ဖတ္ဖို႕ အလြန္ သင့္ေတာ္္တဲ့ အားမာန္ ပါတဲ့ စကားလုံး မ်ား နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားပါတယ္။ Fairy Tale မဟုတ္တဲ့ တကဲ့ ဘဝ ေတြပါ။ Computer ေလာက မွ ထိပ္တန္း ေအာင္ျမင္သူ မ်ား ထံမွ ဘယ္လို ရုန္းကန္ၾကိဳးစား ခဲ့ရတယ္ ဆိုတဲ့ သူတို႕ ရဲ့ တကဲ့ဘဝ အေတြ႔အၾကဳံ စကားလုံးမ်ားကေန အင္အားမ်ား၊ နမူနာေကာင္း မ်ား ရယူႏိုင္ၾကပါ တယ္။

ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုတိုင္း မွာ ေျမာက္ျမားလွစြာေသာ အခက္အခဲ ေတြ နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းခဲ့တာ ေတြ႔ ရင္ အခက္အခဲေတြ႕တိုင္း ေအာင္ျမင္မႈလမ္းစ လို႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ အခက္အခဲေတြ ကို လြယ္လြယ္ကူကူ နဲ႕ လက္မေလ်ာ့ ဘဲ ဝီရိယ နဲ႕ ဥာဏ္စြမ္း စိုက္ထုတ္ ေျဖရွင္းႏိုင္ ဖို႕သာ လိုမွာပါ။ အားလုံး ေအာင္ျမင္ ၾကပါေစ။

မူရင္းကို http://news.stanford.edu/news/2005/june15/jobs-061505.html မွာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၂ရက္ ေန႕တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ Stanford တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနား တြင္ Apple Computer ႏွင့္ Pixar Animation Studio တို႕ကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူ Steve Jobs ေျပာၾကားခဲ့ သည့္ မိန္႕ခြန္း

ကမၻာ႔ အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခု ရဲ့ ဘြဲ႔ရ ေမာင္မယ္မ်ား ကို ေတြ႔ဆုံစကားေျပာ ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္း အနား ဆိုတာ ဒီေန႕မွ တက္ဖူးတာပါ။ ဒီ ဘြဲ႕ႏွင္း သဘင္ အခမ္းအနား မွာ ကြၽန္ေတာ့ဘဝ ဇာတ္လမ္းေလး သုံးပုဒ္ ေျပာပါရေစ။ မိန္႕ခြန္း အရွည္ၾကီး မဟုတ္ ပါ။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ အေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္ပါ။ ဇာတ္လမ္း သုံးပုဒ္ ထဲပါ။

ပထမဆုံးဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဆက္စပ္ပုံေဖာ္ျခင္း အေၾကာင္းပါ။

ကြၽန္ေတာ္ Reed College မွာ ေျခာက္လပဲ တက္ျပီး ေက်ာင္းထြက္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းက မခြါႏိုင္ေသးပဲ ေနာက္ ၁၈ လေလာက္ အတန္းေတြ ဆက္တက္ခဲ့ ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ ခဲ့ရတယ္ထင္ပါသလဲ။

ဒီ ဇာတ္လမ္းက ကြၽန္ေတာ္ မေမြးခင္ အခ်ိန္က စျပီး ေျပာျပရမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့ကို ကိုယ္ဝန္ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမဟာ အိမ္ေထာင္ မရွိေသးတဲ့ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ လဲ ကြၽန္ေတာ့ကို ေမြးစားဖို႕ ေပးလိုက္မယ္လို႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ကို ေမြးစားမဲ့ မိဘမ်ားဟာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြသာ ျဖစ္သင့္တယ္လို႕ အေမ့ စိတ္ထဲမွာ အၾကီးအက်ယ္ စြဲေနခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဥပေဒပညာရွင္ တစ္ေယာက္နဲ႕ သူ႕ဇနီးတို႕က ကြၽန္ေတာ့ကို ေမြးျပီးျပီးခ်င္း လႊဲယူလိုက္ဖို႕ ၾကိဳတင္စီစဥ္ ထားခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကို "အူဝဲ" ဆိုျပီး ေမြးလိုက္ တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႕က မိန္းကေလး မွလိုခ်င္ပါတယ္လို႕ စိတ္ ေျပာင္း သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ အခ်ိန္မေတာ္ ညၾကီးသန္းေခါင္ မွာ ေမြးစား မိဘ ေလာင္း တန္းစီစာရင္းထဲက ကြၽန္ေတာ့မိဘ မ်ားကို ဖုံး ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ "ဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေယာက်ာၤးေလး တစ္ေယာက္ ရထားတယ္။ ယူမလား" တဲ့။ မိဘမ်ား ကလဲ "သိပ္ယူတာေပါ့" တဲ့။ အဲဒီလို ေပးလိုက္ျပီးမွ ကြၽန္ေတာ့ ရဲ့ အေမဟာ ဘြဲ႔ရပညာ တတ္မဟုတ္တာ၊ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ အေဖ ဟာလဲ အထက္ တန္းေက်ာင္းေတာင္မွ မေအာင္တာ ကို ကြၽန္ေတာ့ ေမြးမိခင္ က သိသြား တာပါ။ ေမြးမိခင္ ဟာ ေမြးစားစာခ်ဳပ္မွာ သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးမေပးခဲ့ပါဘူး။ ေနာင္လေပါင္း အေတာ္ၾကာျပီး ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ မိဘေတြက ကြၽန္ေတာ့ကို "တကၠသိုလ္ ထားေပးပါ့မယ္" လို႕ ကတိေပးမွ ေမြးမိခင္က စိတ္ေလ်ာ့ျပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တာပါ။

ေနာက္ ၁၇ႏွစ္ အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဆင္အျခင္ကင္းမဲ့စြာ နဲ႕ Stanford တကၠသိုလ္နီးပါး စားရိတ္ၾကီးတဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေရြးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ တတၠသိုလ္ပညာေရး အတြက္ အေျခခံလူတန္းစား မိဘမ်ားရဲ့ စုေငြေတြအားလုံးကို ကြၽန္ေတာ္သုံးမိရက္သား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေျခာက္လ အၾကာမွာေတာ့ ဒီပညာေရးဟာ တကယ္ေပးရ တာနဲ႕တန္တယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့မွာ ဘဝရည္ မွန္းခ်က္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တတၠသိုလ္ပညာေရးကေနျပီး ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အေျဖထုတ္ ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုတာလဲ စဥ္းစားလို႕မရခဲ့ပါ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မိဘေတြရဲ့ တစ္သက္စာစုေငြ ကို တကၠသိုလ္မွာလာ ျပီး ျဖဳံးေနတာပါဘဲ။

ဒါနဲ႕ကြၽန္ေတာ္လဲ တကၠသိုလ္ကထြက္ဖို႕ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္က်ရင္အားလုံး အဆင္ ေျပ သြားမွာပါလို႕ မ်က္စိစုံမွိတ္ျပီးလုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္ နဲ႕ လုပ္ခဲ့တာပါ။ ခု ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ အ ေကာင္းဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းကထြက္လိုက္တာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းဘဲ မတက္ခ်င္ဘဲ တက္ေနရတဲ့ အတန္းေတြကို တက္စရာမလိုေတာ့တာေၾကာင့္ တက္ခ်င္ စရာေကာင္းတဲ့ အတန္းေတြထဲမွာ ဝင္ထိုင္ ေက်ာင္းသားလုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ကဗ်ာမဆန္တာ ေတြလဲပါပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့မွာ ေနစရာ အခန္း မရွိ ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အခန္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။ Coke ပုလင္းေတြကိုလိုက္စုျပီး ျပန္အပ္လို႕ရတဲ့ တစ္ပုလင္း ၅ဆင့္ ဆိုတဲ့ ပိုက္ဆံ နဲ႕ ဗိုက္ျဖည္႔ ရပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႕ညတိုင္း ခုႏွစ္မိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး Hare Krishna ဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ထမင္းတနပ္ အဝသြားစားရပါတယ္။ စားလို႕အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ စူးစမ္းလိုစိတ္ ေနာက္လိုက္ရင္း၊ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတာေတြကို လိုက္လုပ္ရင္း ၾကဳံၾကိဳက္ခဲ့တာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေတြ႔အၾကဳံေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာေလး တစ္ခုေပးပါရေစ။

အဲဒီအခ်ိန္က Reed College မွာ ရွိတဲ့ စာလုံးအလွေရးနည္းသင္တန္းဟာ တစ္ႏိုင္ငံလုံး မွာ အေကာင္းဆုံးသင္တန္းပါ။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ တစ္ခုလုံးမွာ ရွိသမွ် ပိုစတာေတြ၊ စာတန္းေတြ၊ နာမည္ေတြဟာ အင္မတန္လွပတဲ့ လက္ေရးစာလုံးေတြနဲ႕ ခ်ယ္သထားပါတယ္။ ေက်ာင္းက ထြက္လိုက္ျပီ ဆိုေတာ့ ပံုမွန္သင္တန္းေတြ တက္စရာ မလိုေတာ့ တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာလုံးအလွေရးနည္းသင္တန္းကို ဝင္တက္ျပီး အတတ္သင္ခဲ့ပါတယ္။ စာလုံး ပုံစံေတြထဲမွာ Serif စာလုံးပုံ၊ San Serif စာလုံးပုံေတြ အေၾကာင္းကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးတစ္လုံး နဲ႕တစ္လုံးၾကားမွာ ဘယ္လို အနီးအေဝးျခားတယ္ဆိုတာ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးေရးနည္းပညာရဲ့ နက္႐ိႈင္းမႈကို ေတြ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီပညာရပ္ဟာ အင္မတန္လွပတဲ့၊ သမိုင္းဝင္တဲ့၊ အႏုပညာေျမာက္ျပီး၊ သိဎၸံနည္းနဲ႕ စူးစမ္းလို႕မရတဲ့ ပညာပါ။ ဒီပညာ ရပ္ က ကြၽန္ေတာ့ကို ၫိႈ႔ယူဖမ္းစား ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ့ဘဝမွာ ဘယ္လိုလက္ေတြ႔အသုံးဝင္မလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာင္ ၁၀ႏွစ္ အၾကာမွာ ပထမဆုံး Macintosh ကြန္ပ်ဳတာ ကို ဒီဇိုင္းဆြဲတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီပညာရပ္ကို ျပန္လည္ျပီး သတိရလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီပညာရပ္ ကို အစြမ္းကုန္သုံးျပီး Mac ကို ဒီဇိုင္းလုပ္ခဲ့တာပါ။ Mac ဟာ ကမၻာ့ပထမဦးဆုံး စာလုံးအလွ ေတြသုံးတဲ့ PC ကြန္ပ်ဳတာပါ။ တကၠသိုလ္က ဒီသင္တန္းကိုသာ ကြၽန္ေတာ္မတက္ခဲ့ရင္ Macintosh ကြန္ပ်ဳတာ မွာ အင္မတန္ေသသပ္ျပီး အစိပ္အက်ဲအခ်ိဳးက် လွပတဲ့စာလုံးေတြ ထည့္ေပးႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ Windows ဆိုတာကလဲ Mac က စာလုံးေတြကိုဘဲ ကူးခ်ထားတာဆိုေတာ့ PC ေတြေပၚမွာ စာလုံးအလွ ေပၚထြက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး လို႕ေတာင္ ေျပာေကာင္းေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းမထြက္ခဲ့ရင္ စာလုံးအလွသင္တန္းကို တက္ခဲ့မွာမဟုတ္ပါ။ ဒီသင္တန္း ကို ကြၽန္ေတာ္မတက္ခဲ့ရင္ PC ေတြေပၚမွာ စာလုံးလွလွ ေလးေတြ ရွိေကာင္းမွရွိမွာပါ။ မွန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္အခါကေတာ့ အနာဂါတ္ကို ၾကိဳျမင္ျပီး ဒီအက်ိဳးအေၾကာင္းေတြကို ဆက္စပ္ပုံေဖာ္ၾကည့္ဖို႕ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာင္ ၁၀ႏွစ္ၾကာ အျပီး အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီဆက္စပ္မႈေတြကို ရွင္းရွင္းၾကီး ေတြ႔ေနရပါတယ္။

ထပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေရွ႔အနာဂါတ္မွာ ဘာေတြဘယ္လို ဆက္စပ္ပုံေပၚလာမယ္ ဆို တာကို ကြၽန္ေတာ္တို႕မျမင္ႏိုင္ပါ။ ေနာက္ျပန္ၾကည့္မွသာ ဆက္စပ္မႈေတြကို ေတြ႔ႏိုင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕ေတြဟာလဲ အနာဂါတ္မွာ ျဖစ္ရပ္ေတြဆက္စပ္ျပီး ပုံေပၚလာလိမ့္မယ္လို႕ ယံုၾကည္ထားရပါလိမ့္မယ္။ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕တေတြဟာ မိမိရဲ့ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ကို ယံုၾကည္မႈရွိပါ။ ကံစီမံတယ္ဆိုတာ ယံုပါ။ ကံ၏အက်ိဳးဆိုတာ ယံုပါ။ တစ္ခုခုကိုေတာ့ယံုပါ။ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေဂ်ာက္က်ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမရွိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့ဘဝကို အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာ ဒီ ယံုၾကည္ ခ်က္ ေၾကာင့္ပါဘဲ။

ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ ဒုတိယ ဇာတ္လမ္း ကေတာ့ အခ်စ္ နဲ႕ အ႐ံႈး အေၾကာင္းပါ။

ကြၽန္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တကယ္ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ခင္မိတဲ့ အလုပ္ဟာ ဘာလဲ ဆိုတာ အသက္ငယ္ငယ္မွာရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့မိဘေတြရဲ့ ကားဂိုေဒါင္ ထဲမွာ Apple ကို Wozနဲ႕အတူ စတင္တည္ေထာင္စဥ္က ကြၽန္ေတာ္အသက္ ၂၀ ဘဲရွိပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၂ေယာက္ တကယ္အလုပ္ၾကိဳးစား ခဲ့ၾကတာပါ။ Apple ဟာ ၁၀ႏွစ္ အတြင္းမွာ ကားဂိုေဒါင္ ထဲက ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၂ ေယာက္ကေနျပီး ေဒၚလာ သန္း ၂ ေထာင္ တန္ ဝန္ထမ္း ၄ ေထာင္ ရွိတဲ့ ကုမၸဏီၾကီး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ရဲ့ အေကာင္း ဆုံး တီထြင္မႈျဖစ္တဲ့ Macintosh ကို ေစ်းကြက္ တင္ျပီး တစ္ႏွစ္ ေလာက္ ကြၽန္ေတာ္လဲ အသက္ ၃၀ ျပည္႔ျပီးခါစေလးပါ။

အဲဒီမွာ - ကြၽန္ေတာ္အလုပ္က အထုတ္ခံရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီကေန ဘယ္လိုလုပ္ျပီး အထုတ္ခံရႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲ - ဇာတ္လမ္းက ေတာ့ဒီလိုပါ။

Apple ကုမၸဏီၾကီး ပြါးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က အင္မတန္ေတာ္တယ္လို႕ ထင္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူ ကုမၸဏီမွာ စီမံခန္႕ခြဲဖို႕ အလုပ္ခန္႕ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ပထမတစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ အေတာ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေျဖးေျဖးနဲ႕ အနာဂါတ္အလားအလာ ေတြ ကို အျမင္မတူတာေတြ ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့အထိပါဘဲ။ ဒီကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ့ အခါမွာ ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕က သူ႕ဖက္ကရပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ အသက္ ၃၀ မွာ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကဲ့ကို ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ျပီး အလုပ္ထုတ္ခံရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ ဘဝ တစ္ခုလုံးကို ပုံျပီး စိုက္လိုက္မတ္တပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အရာၾကီးကို ဆုံးရွုံးခဲ့ တာ ပါ။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့အတြက္ အင္မတန္ တုန္လႈပ္စရာ၊ ေၾကကြဲစရာ ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။

လေပါင္းအေတာ္ၾကာ တကဲ့ကို ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ တီထြင္သူ လုပ္ငန္းရွင္ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းၾကီးမ်ားအေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္မေက်ဘူး လို႕လဲ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႕က လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့တဲ့ တာဝန္ကို ေပါ့ေလ်ာ့မိတဲ့၊ လက္ဆင့္ကမ္းေျပးပြဲမွာ တုတ္တိုင္ ျပဳတ္က်ခဲ့တဲ့သူလို ခံစားရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ David Packard နဲ႕ Bob Noyce တို႕ကို သြားေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ေၾကာင့္ ျပႆနာ အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ခဲ့တာကို ၾကိဳးစားျပီးေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့က်ဆုံးခန္းဟာ ဟိုးေလးတစ္ေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ Silicon Valley ကေနျပီး အရွုံးေပး ထြက္ေျပး သြားဖို႕ အထိေတာင္ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ တေျဖးေျဖး နဲ႕ သတိျပဳမိလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ဆဲ၊ စြဲလမ္းဆဲ ဆိုတာပါဘဲ။ Apple မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ရပ္ေတြ ဟာ ကြၽန္ေတာ့ ရဲ့ အလုပ္အေပၚ စြဲလမ္းမႈ အေပၚမွာ အရာမထင္ခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့ကို ကန္ထုတ္တာခံရ ေပမဲ့ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းလွ်တ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ကေန ျပန္စဖို႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

Apple ကေနျပီး အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတာဟာ ကြၽန္ေတာ့ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အေကာင္းဆုံးအျဖစ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဒီလိုမေတြးခဲ့မိပါဘူး။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့ ဝန္ ထုပ္ ဝန္ပိုးၾကီး ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လူသစ္တစ္ခါ ျပန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာနဲ႕ လဲလိုက္ရတာပါ။ အရာရာတိုင္းမွာ မေသခ်ာ မႈေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ဒီျဖစ္ရပ္ကဘဲ ကြၽန္ေတာ့ကို အေႏွာင္အဖြဲ႕ ေတြက ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးျပီး ကြၽန္ေတာ့ဘဝရဲ့ ဖန္တီးမႈအား အေကာင္းဆုံးကာလကို စတင္ေစခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ ၅ ႏွစ္ အတြင္းမွာေတာ့ NeXT ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီကို ကြၽန္ေတာ္တည္ေထာင္ပါတယ္။ Pixar ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီကို ကြၽန္ေတာ္တည္ေထာင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အင္မတန္ ျပည္႔ဝ တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ေမတၱာမွ်ျပီး ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေထာင္ျပဳ ခဲ့ပါတယ္။ Pixar ကေတာ့ ကမၻာ့ပထမဆုံး ကြန္ပ်ဳတာကာတြန္းကားကို ဖန္တီးထုတ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ Pixar ဟာ ကမၻာ့ အေအာင္ျမင္ဆုံးကာတြန္းရုပ္ရွင္ စတူဒီယို ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေျပာစမွတ္ျပဳစရာ အလွည့္ အေျပာင္းမွာ Apple က ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ NeXT ကုမၸဏီကို ဝယ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ Apple ကို ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ NeXT မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕စတင္ခဲ့တဲ့နည္းပညာဟာ Apple ျပန္လည္ ဆန္းသစ္ျခင္းရဲ့ ဗဟိုခ်က္မွာ ရွိပါတယ္။ Laurene နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ကေတာ့ အင္မတန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးတခု ျဖစ္လာပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္သာ Apple က အလုပ္ထုတ္မခံခဲ့ရရင္ ဒါေတြတစ္ခုမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္တာ အေတာ္ေသခ်ာပါတယ္။ အလုပ္ထုတ္ခံရျခင္းဟာ အင္မတန္အဝင္ဆိုးတဲ့ ေဆးခါး ၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ လူနာကိုၾကည့္ရတာလဲ ဒီလိုေဆးမ်ိဳး လိုေနပံု ပါဘဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ့လဲ ဘဝမွာ ေခါင္းကိုအုတ္ခဲနဲ႕ထုသလို ခံရတာမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ မိမိယံုၾကည္ရာကို မစြန္႕ လႊတ္ပါနဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ဘဝ တစ္ေလွ်ာတ္လုံးမွာ အရာရာကို ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႕ ခြန္အားေပး ေနခဲ့တာဟာ ကြၽန္ေတာ့အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းမႈဘဲလို႕ ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ ပါတယ္။ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္ တို႕လဲ ကိုယ့္ရဲ့ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာပါ။ ဒီအဆိုဟာ ေမာင္မယ္ တို႕ရဲ့ ခ်စ္သူရည္းစားရွာဖို႕နဲ႕ ဆိုင္သလို အလုပ္ရွာဖို႕နဲ႕လဲ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိမေတြ႔ေသးဘူးဆိုရင္လဲ ေတြ႔တဲ့အထိ ဆက္ရွာပါ။ ရရာနဲ႕မေက်နပ္ၾကပါနဲ႕။ ႏွလုံးသားေရးရာကိစၥဆိုေတာ့ ေတြ႔ျပီလား၊ မေတြ႔ေသးဘူးလား ဆိုတာကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိလာပါလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ ဘဝအေဖာ္မြန္ေတြရဲ့ သဘာဝအတိုင္း ႏွစ္ၾကာေလပိုျပီး ခိုင္ျမဲလာေလေလ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္မယ္တို႕ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာၾကပါ။ ရရာေလးနဲ႕ မေရာင့္ရဲလိုက္ၾကပါနဲ႕။

ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ တတိယ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ေသျခင္းတရား အေၾကာင္းပါ။

ကြၽန္ေတာ္အသက္ ၁၇ႏွစ္ မွာ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ စာသားတစ္ခု ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ "ေန႕တိုင္းကို သင့္ဘဝရဲ့ ေနာက္ဆုံးေန႕အျဖစ္ ေနထိုင္ခဲ့ရင္ တေန႕မွာေတာ့ အဲဒီအတိုင္းျဖစ္လာဖို႕ ေသခ်ာပါတယ္" တဲ့။ ဒီစာသားက ကြၽန္ေတာ့စိတ္ မွာထင္ဟပ္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကစျပီး ေနာက္၃၃ ႏွစ္လုံး မနက္အိပ္ရာထမွာ မွန္ကို ၾကည့္ျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးခဲ့ပါတယ္။ "ဒီေန႕သာ ငါ့ဘဝ ရဲ့ေနာက္ဆုံးေန႕ဆိုရင္ ဒီေန႕ လုပ္မဲ့အလုပ္ေတြကို ငါ လုပ္ခ်င္ပါ့မလား" ေမးခြန္းရဲ့ အေျဖဟာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ တိုက္ "မလုပ္ခ်င္ဘူး" ျဖစ္ေနျပီဆိုရင္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႕ လိုေနျပီလို႕ ကြၽန္ေတာ္ သိလိုက္ပါတယ္။

ဘဝအတြက္ အလြန္အေရးပါတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုခ်ရာမွာ အေရးၾကီးဆုံး အေထာက္ အပံ့ကိရိယာအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔ရွိခဲ့တာကေတာ့ ေသျခင္းတရားဟာ လက္တကမ္းမွာဘဲ ရွိတယ္လို႕ သတိခ်ပ္ျခင္းပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အေရးမပါတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ဂုဏ္မာနေတြ၊ အရွက္ကြဲမွာ ဒါမွမဟုတ္ ရွုံးနိမ့္မွာကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေတြ ဒါေတြ အားလုံးနီးပါးဟာ ေသျခင္းတရား ဆိုတာနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေတြ႔လိုက္ရင္ အလိုလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး တကယ့္ကို အေရး ၾကီး တဲ့အရာေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ မင္းမွာ လက္လႊတ္ ဆုံးရွုံးစရာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြရွိတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေထာင္ေခ်ာက္ကို ေရွာင္လႊဲဖို႕ နည္းလမ္းေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္သိတဲ့ အေကာင္းဆုံး နည္းကေတာ့ မင္းဟာ ေသရေတာ့မွာဘဲလို႕ သတိခ်ပ္ျခင္း ပါ ။ မင္းဟာ ဗလာထီးထီး ကိုယ္ခ်ည္း ျဖစ္သြားပါျပီ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ႏွလုံးသားရဲ့ ေခၚရာ ေနာက္ကို မလိုက္ဘဲေနဖို႕ရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ကြၽန္ေတာ့မွာ ကင္ဆာေရာဂါရွိတယ္လို႕ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါတယ္။ မနက္ ၇နာရီ ခြဲမွာ ေဆးဓာတ္မွန္႐ိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ သရက္ရြက္ (Pancreas) မွာ အၾကိတ္ရွိတာ ဓာတ္မွန္မွာ ထင္းထင္းၾကီး ေပၚေနပါတယ္။ သရက္ရြက္ ဆိုတာဘာလဲဆိုတာေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။ ဒီလို ကင္ဆာမ်ိဳးဟာ ကုစရာေဆးမရွိတဲ့ ကင္ဆာမ်ိဳးျဖစ္ဖို႕ အေတာ္ေသခ်ာတယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ့ကို ဆရာဝန္ၾကီးေတြက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ ၃လ ကေန ၆လ အထိဘဲေနရဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါလို႕ ေျပာပါတယ္။ ဒါဟာဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ ကေလးေတြကို ေနာင္ ၁၀ႏွစ္ အတြင္း မွာ ေျပာျပဖို႕ စဥ္းစားထားသမွ်ကို ေနာင္လ အနည္းငယ္ အတြင္းမွာ အကုန္အစင္ေျပာဖို႕ ၾကိဳးစားပါ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ပါဘဲ။ က်န္ရစ္သူမိသားစု ဒုကၡမမ်ားရေလေအာင္ ရွိသမွ် ကိစၥေတြအားလုံးကို လက္စသိမ္းပါဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ပါ။ သြားေတာ့မယ္လို႕ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။

တစ္ေန႕လုံး ဒီကင္ဆာ အေၾကာင္းကဘဲ ကြၽန္ေတာ့ကို လႊမ္းမိုးထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႕ ညေနမွာ ေတာ့ အသားစ ထုတ္ျပီး ေဆးစစ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ခႏၲာကိုယ္ အတြင္းပိုင္းၾကည့္ ကရိယာကို ကြၽန္ေတာ့လည္ေခ်ာင္း ထဲကတစ္ဆင့္ အစာအိမ္ကိုျဖတ္ျပီး အူသိမ္ထဲကို ေရာက္ေအာင္ ထည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ သရက္ရြက္ကို အပ္နဲ႕စိုက္ျပီး အသားစ အနည္းငယ္္ကို ထုတ္ယူပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ေမ့ေဆးနဲ႕ ေမ်ာေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အတူရွိေနတဲ့ ဇနီးက ျပန္ေျပာခဲ့တာက ဒီအသားစကို အဏုွၾကည့္ မွန္ဘီလူးေအာက္မွာ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ၾကီးေတြ "ေဟးကနဲ" ထျပီးေအာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ရဲ့ကင္ဆာဟာ အင္မတန္မွ ရွားပါးတဲ့ ခြဲစိတ္ျပီးကုသလို႕ရတဲ့ သရက္ရြက္ကင္ဆာမ်ိဳး ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ခြဲစိတ္ကုသခံခဲ့ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အခုေနေကာင္းပါျပီ။

ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့အဖို႕ ေသျခင္းတရားနဲ႕အနီးကပ္ဆုံးရင္ဆိုင္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါဘဲ။ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာလဲ ဒီထက္ပိုျပီးနီးနီးစပ္စပ္ မေတြ႔ၾကဳံရေတာ့ဘူးလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို ကိုယ္ေတြ႔ၾကဳံရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္ တို႕ကို ေသျခင္း တရားအေၾကာင္း ေျပာျပရာမွာ သုံးျဖစ္ရုံ ဥာဏ္သိအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ထက္ နဲနဲပိုျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာႏိုင္ပါျပီ။

ဘယ္သူမွမေသခ်င္ပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဘုံကို သြားခ်င္တဲ့သူမ်ားေတာင္မွ အဲဒီကိုေရာက္ဖို႕ မေသခ်င္ၾကပါဘူး။ သို႕ေသာ္လည္း လူတိုင္းဟာ တစ္ေန႕ေတာ့ ေသၾကရမွာပါ။ ခုထက္ထိ ေသျခင္းတရားကို လြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့သူ ဆိုတာ မရွိေသးပါ။ ဒါဟာလဲ ျဖစ္သင့္လို႕ပါ။ ဘဝတရားရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အေကာင္းဆုံးဖန္တီးမႈဟာ မရဏတရား ျဖစ္စရာအေၾကာင္း ရွိပါတယ္။ မရဏတရားဟာ ဘဝျဖစ္တည္ျခင္းတရားရဲ့ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ ေပးတဲ့အရာပါ။ မရဏတရားက ေဟာင္းေဆြးအိုမင္းမႈေတြကို ဖယ္ရွားျပီး ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မႈေတြနဲ႕ အစားထိုးေပးေနပါတယ္။ ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္အခါမွေတာ့ ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕ဟာ ႏုပ်ိဳသစ္လြင္မႈေတြနဲ႕ အျပည္႔ပါ။ သို႕ေသာ္မၾကာေတာ့တဲ့ အခါမွာ ေမာင္မယ္တို႕လဲ အိုမင္းရင့္ေရာ္ လာမွာပါ။ ျပီးေတာ့အဖယ္ရွားခံၾကရမွာပါ။ စိတ္ထိခိုက္ေအာင္ေျပာမိတာကို ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သို႕ေသာ္လဲ ဒါက အမွန္တရားပါ။

ဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕မွာ အခ်ိန္ေတြအမ်ားၾကီးမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့တစ္ျခားသူေတြ ေနသလိုဘဲေနျပီး အခ်ိန္ကိုမျဖဳန္းပါနဲ႕။ သူမ်ားေတြရဲ့ အေတြးအထင္ထဲကအတိုင္း ေန ရတဲ့ဘဝကို တရားေသဆုပ္ကိုင္ထားျပီး ေခ်ာင္ပိတ္မမိပါေစနဲ႕။ မိမိရဲ့အတြင္းစိတ္ ကႏိႈးေဆာ္ သံကို သူတပါးေတြရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ အေႏွာင့္အယွက္သံေတြက ဖုံးလႊမ္းမသြားပါေစနဲ႕။ ဒီထက္ပိုျပီးအေရးၾကီးဆုံးအခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႕ ရင္တြင္းသိစိတ္တို႕က ေခၚေဆာင္ရာကိုလိုက္ပါ။ သူတို႕က ေမာင္မယ္တို႕ အမွန္တကယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာကို သိေနၾကျပီးသားပါ။ က်န္တဲ့အရာေတြအားလုံးက သာမညအခ်က္ေတြပါ။

ကြၽန္ေတာ္ငယ္စဥ္အခါက “The Whole Earth Catalog” ဆိုတဲ့ အင္မတန္ ေျပာင္ေျမာက္ တဲ့ ကတ္တေလာက္စာအုပ္ တစ္ခု ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ဟာအဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြအတြက္ ေတာ့ ကိုးကြယ္စရာက်မ္းစာေတြထဲက တစ္အုပ္ေပါ့။ အဲဒီစာအုပ္ရဲ့ ဖန္တီးရွင္ကေတာ့ ဒီ Stanford တကၠသိုလ္ နဲ႕ သိပ္မေဝးတဲ့ Menlo Park မွာေနတဲ့ Stewart Brandဆိုသူပါ။ ဒီစာအုပ္ကို သူက ကဗ်ာဆန္ဆန္အလွေတြနဲ႕ ခ်ယ္မႈန္းျပီးထုတ္ေဝခဲ့တာပါ။ ဒီစာအုပ္ကို ထုတ္ေဝခ်ိန္က ၁၉၆၀ ခုေႏွာင္းပိုင္းကာလ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာစာစီလုပ္ငန္းေတြ မေပၚခင္ကပါ။ အဲဒီေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လုံးက လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္၊ ကပ္ေၾကး နဲ႕ကိုက္၊ Polaroid ကင္မရာနဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ျပီး စာအုပ္္ကို ဖန္တီးရတာပါ။ Google ကို စာအုပ္အျဖစ္ ဖတ္ရ သလိုပါဘဲ။ ဒီ္စာအုပ္ ဟာ Google မတိုင္ခင္ ၃၅ ႏွစ္က ေပၚခဲ့တာပါ ။ တကဲ့ကို စံနမူနာယူစရာစာအုပ္္ပါ။ စာအုပ္္ တစ္ခုလုံးလဲ သပ္ရပ္လွပတဲ့ ကရိယာေတြနဲ႕ အၾကံေကာင္းေတြနဲ႕ျပည္႔ေနပါတယ္။

Stewart နဲ႕သူ႕အဖြဲ႕သားေတြဟာ “The Whole Earth Catalog” စာအုပ္္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ထုတ္ေဝျခင္းကေနရပ္ဆိုင္းရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႕တစ္ ေတြ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ျခင္းစာအုပ္္ကို ထုတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ခုဘြဲ႔ရေမာင္မယ္တို႕ရဲ့ အရြယ္၊ ၁၉၇၀ ႏွစ္လယ္ကာလမ်ားပါ။ ႏႈတ္ဆက္စာအုပ္ရဲ့ ေက်ာဖုံးပံုက မနက္ေစာေစာ ေတာဘက္ကကားလမ္းေလးတစ္ခုရဲ့ ဓာက္ပံုပါ။ စြန္႕စားခန္း အင္မတန္ၾကိဳက္သူမ်ား ကားၾကဳံစီးခရီးထြက္ရာမွာ ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ဖူးၾကမဲ့ ကားလမ္းေလးမ်ိဳးပါ။ ေအာက္မွာစာတန္းေလးေရးထားပါတယ္။ "ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ ပါ။ အ႐ူးထပါ။" တဲ့။

ဒါသူတို႕ရဲ့ ေနာက္ဆုံးစာအုပ္္မွာ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ဒီဆုကိုပဲ အျမဲတမ္းေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ ခုဘြဲ႔ရေမာင္မယ္ တို႕ဘဝအသစ္ စၾကရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္မယ္တို႕ကိုလဲ ဒီဆုကိုပဲ ေတာင္းေပးပါ့မယ္။

"ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ပါ။ အ႐ူးထပါ။"

အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္

ဘဝစိတ္ပ်က္ေၾကကဲြခ်ိန္မွာ ၿပံဳးပါ

ိဘဝစိတ္ပ်က္ေၾကကဲြခ်ိန္မွာ ၿပံဳးပါ


ေလာကႀကီးထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနသမွ်ကိစၥအားလံုးက တစ္ခုကိုရရင္ အျခားတစ္ခုကို ဆံုး႐ႈံးရတာခ်ည္းပဲ။ အခ်စ္က လူကိုေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြေပးသလို ဝမ္းနည္းေၾကကဲြမႈကိုလည္း ေပးတယ္။ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာျခင္းက လူကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစသလို စိတ္မခ်မ္းေျမ့မႈေတြကိုလည္း ေပးတယ္။ ေအာင္ျမင္ျခင္းက လူကိုဝမ္းသာဂုဏ္ယူေစသလို ႐ႈံးနိမ့္ျခင္းက လူကိုဝမ္းနည္းေစတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုခုကို ပိုင္ဆိုင္ရတာဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အလားတူ ဆံုး႐ံႈးသြားခဲ့ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့အဆအတိုင္း ျပန္ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဥပမာ- ရယူပိုင္ဆိုင္တုန္းက ၈မွတ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရင္ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ၈မွတ္ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုးရတဲ့ကိန္းက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။

လူတခ်ဳိ႕က ပစၥည္းဥစၥာကို ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ က်န္းမာေရး၊ မိသားစု သို႔မဟုတ္ အခ်စ္ေရးမွာ ဆံုး႐ႈံးသြားၾကတယ္။ လူတခ်ဳိ႕က စီးပြါးေရး၊ ေအာင္ျမင္ေရးမွာ ၃မွတ္ေလ်ာ့ခဲ့ေပမယ့္ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္မႈမွာ ၃မွတ္တိုးလာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕အရာေတြက မတရားဘူးလို႔ထင္ရေပမယ့္ ေသခ်ာခ်င့္ခ်ိန္ၾကည့္ရင္ တရားတာေတြခ်ည္းပါပဲ။

တခ်ဳိ႕က ေငြရွိရင္ ပိုေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ဆင္းရဲသားတစ္ဦးက ေငြရာေက်ာ္ေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုရႏိုင္တယ္။ အဲဒီဆင္းရဲသား သူေဌးျဖစ္ၿပီးေနာက္ တူညီတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေငြေထာင္ေသာင္းသံုးမွ ဒါမွမဟုတ္ သိန္းရာေက်ာ္သံုးမွ သူရႏိုင္ေတာ့မယ္။ အရသာျပင္းျပင္းႀကိဳက္ေလ အဲဒီပစၥည္းေတြရဲ႕အရသာက ညံ့ေလေလျဖစ္တယ္။ ေငြေၾကးမ်ားေလေလ အဲဒီေငြေတြရဲ႕တန္ဖိုးက ေသးေလေလျဖစ္တယ္။ ဗိုက္အရမ္းဆာခ်ိန္မွာ ေပါက္စီတစ္လံုးရဲ႕ အရသာက အရမ္းခ်ဳိၿမိန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပါက္စီငါးလံုးစားၿပီးေနာက္ ေပါက္စီရဲ႕ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့အရသာကို သင္ခံစားမိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေငြမ်ားေလ သူခိုးဓျမရန္ကိုေၾကာက္ေလ၊ အိမ္ႀကီးေလ ထိန္းသိမ္းလွဲက်င္းရမွာေၾကာက္ေလ၊ မ်ားမ်ားစားတဲ့လူက ဝမွာေၾကာက္တယ္။ ေကာင္းေကာင္းစားရတဲ့လူက ေသမွာေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုေခတ္ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြက ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီးဝလံေတြ စားၾကတယ္။ ပဲ၊ ေျပာင္း၊ ဂ်ံဳေတြကို အဓိကထားစားၾကတယ္။ အဲဒီအစားအစာေတြ အားလံုးက ဆင္းရဲတုန္းက စားခဲ့တဲ့အစာ ဒါမွမဟုတ္ တိရစာၦန္ေတြကို ေကြၽးတဲ့အစာေတြ မဟုတ္ပါလား?

အားလံုးသိၿပီျဖစ္တဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္က ဒီလိုဆိုပါတယ္။

ေျမေခြးတစ္ေကာင္ဟာ ၿခံစည္းရိုးထဲက စပ်စ္သီးကိုေတြ႔ေတာ့ အရမ္းစားခ်င္ခဲ့တယ္။ အပင္ထက္က စပ်စ္သီးေတြရဲ႕ ဆဲြေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေျမေခြးဟာ ၿခံထဲဝင္ဖို႔ ဝင္ေပါက္ကိုလိုက္ရွာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး စည္းရိုးနားက ဝင္ေပါက္တစ္ခုကို သူေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဝင္ေပါက္ကေသးေနလို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ဝင္မရခဲ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေျမေခြးက ဝင္ေပါက္ေသးေသးေလးထဲ ဝင္ရဖို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးငယ္သြားေအာင္ စည္းရိုးအျပင္မွာ(၆)ရက္ၾကာ အဆာငတ္ခံခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေျမေခြးဟာ ၿခံထဲဝင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး စပ်စ္သီးေတြကို အားရပါးရ စားသံုးခဲ့တယ္။ စားၿပီးမွ ျပည့္တင္းေနတဲ့ခႏၶာနဲ႔ ၿခံအျပင္ထြက္ဖို႔ မရမွန္းသိေတာ့ ေျမေခြးဟာ (၆)ရက္ၾကာ အဆာငတ္ခံျပန္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးရကိန္းက အတူတူပဲလို႔ ေျပာရျခင္းျဖစ္တယ္။

ေခ်ာင္းအထက္ပိုင္းမွာ ေန႔တိုင္းေရေသာက္ေနတဲ့ ရွဥ့္တစ္ေကာင္နဲ႔ ေခ်ာင္းေအာက္ပိုင္းမွာ ေန႔တိုင္းေရေသာက္ေနတဲ့ ရွဥ့္က ဘာမွမျခားနားဘူး။ ရွဥ့္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေရဘယ္ေလာက္ဆန္႔မလဲ? ေရပိုေသာက္တဲ့သူက ဗိုက္ကားၿပီး ေသရံုကလဲြလို႔ ဘာျဖစ္ႏိုင္ဦးမလဲ?

ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို ကုိယ္ပိုင္ဆိုင္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္အတြက္က တစ္ေန႔ထမင္းသံုးနပ္နဲ႔ ညအိပ္ရင္ ကုတင္တစ္လံုးပါပဲ။ ကုတင္အလံုးတစ္ရာ ပိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ညအိပ္ရင္ ကုတင္တစ္လံုးပဲ သင္အိပ္ႏိုင္မယ္။ ဖိနပ္အရံတစ္ေထာင္ ပိုင္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ တစ္ႀကိမ္မွာ ဖိနပ္တစ္ရံပဲ သင္စီးလို႔ရမယ္။ ဟင္းအပဲြရာေက်ာ္ကို သင္မွာႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ သင္ဘယ္ေလာက္စားႏိုင္မလဲ? အလြန္ဆံုး အစာအိမ္တစ္ခုပဲ သင္ထည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္လား?

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ လူဘဝဆိုတာကို ေတြ႔ႀကံဳခံစားၾကည့္ဖို႔ပါပဲ။ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာသူေတြအားလံုးမွာ ဥစၥာ၊ ရာထူးေတြသာ အနိမ့္အျမင့္ဆိုၿပီး အဆင့္အတန္းခဲြထားၾကမယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုေတာ့ အနိမ့္အျမင့္ခဲြျခားလို႔ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေငြရွိတဲ့လူရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ပိုရႈပ္ေထြးမယ္။ ဆင္းရဲတဲ့လူရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ပိုရိုးရွင္းမယ္။ ဒီေလာက္ေလးပဲ ကြာျခားပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ေယာက္်ား ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမ သံုးေလးေယာက္ပိုင္ဆိုင္သူက တစ္ေယာက္တည္းပိုင္ဆိုင္သူေလာက္ ရိုးရွင္းေပ်ာ္ရႊင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

သင္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္မွာ ဝမ္းနည္းျခင္းက တစ္ေနရာမွာ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနလိမ့္မယ္။ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ထပ္ၾကပ္မခြါလိုက္လို႔ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အရာရာတိုင္းက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အံဝင္ခြင္က် ဒြန္တဲြေနတယ္ဆိုတာကို သင္သတိျပဳမိလိမ့္မယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္တာ ဝမ္းနည္းတာ၊ ပိုင္ဆိုင္တာ ဆံုးရႈံးတာ၊ ေကာင္းတာ ဆိုးတာ၊ တိုးတာ ေလွ်ာ့တာ ေနာက္ဆံုးရတဲ့ကိန္းက တူညီေနပါလိမ့္မယ္။

တခ်ဳိ႕လူက အခ်ိန္ေစာၿပီး ရယူပိုင္ဆိုင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေနာက္က်မွ ရယူပိုင္ဆိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕က အခ်ိန္ေစာၿပီး လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေနာက္က်မွ ဆံုးရႈံးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးရတဲ့ကိန္းက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။ ရယူပိုင္ဆိုင္တုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေလာက္ ဆံုးရႈံးခ်ိန္မွာ ဝမ္းနည္းရမွာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေသဆံုးခ်ိန္မွာ လူတိုင္း၊ အရာတိုင္းက တူညီသြားပါတယ္။ ေသဆံုးျခင္းက အရာအားလံုးကို တရားမွ်မွ် ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေသဆံုးျခင္းမွာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ခဲြမထားပါဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့လူက သက္ေတာင့္သက္သာေသရၿပီး ဆင္းရဲသူက နာက်င္ခံစားၿပီး ေသမွာမဟုတ္ပါဘူး။

လူတခ်ဳိ႕က (၁ဝ)မွတ္အျပည့္ရတယ္။ သူေသဆံုးထြက္ခြါခ်ိန္မွာ (၁ဝ)မွတ္အျပည့္ ဆံုးရႈံးရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ လံုးဝတရားပါတယ္။

လူတခ်ဳိ႕က (၃)မွတ္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က (၇)မွတ္ရတယ္။ (၃)မွတ္ရသူက (၃)မွတ္ေသာဥစၥာကိုရၿပီး (၇)မွတ္ေသာက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုရမယ္။ (၇)မွတ္ရသူက (၇)မွတ္ေသာဥစၥာကိုရၿပီး (၃)မွတ္ေသာက်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုရမယ္။ တခ်ဳိ႕က အရင္ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေနာက္က်မွရတယ္။ တခ်ဳိ႕က လံုးဝမရဘူး။

အရင္ရသူက အရင္ဆံုး႐ႈံးမယ္။ ေနာက္က်ရသူက ေနာက္မွဆံုး႐ႈံးမယ္။ လံုးဝမရသူက ဆံုး႐ံႈးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ဘာအၿငိဳးအေတးမွ မထားနဲ႔။ သူမွန္တယ္၊ ငါမွားတယ္၊ သူညံ့တယ္၊ ငါေတာ္တယ္နဲ႔ တြယ္ကပ္တြက္ခ်က္မေနပါနဲ႔။ လူဘဝဆိုတာကို ေတြ႔ႀကံဳခံစားၾကည့္ဖို႔ပါပဲ။

မူရင္းေရးသားသူ -- He Quan- Feng (စိတ္ပညာ)

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

Want to have good health?

Sex can actually heal an ailing mind and body and help to prevent unwanted diseases, reported Times of India.
The newspaper looked at five reasons why having sex every day is beneficial for health.

1.Great form of exercise

Having sex will allow you to burn 7,500 calories a year - if you do the deed three times a week for 15 minutes. That's the equivalent of jogging 120km.
Breathing tends to get heavier during intercourse, which raises the amount of oxygen in your cells. The testosterone produced during sex also helps to keep bones and muscles strong.

2.Pain Relief

Endorphins - hormones that act as weak painkillers - are produced during sex. They act similarly to pain controlling drugs like morphine and codeine by interacting with the opiate - or sedative - receptors in our brain, says medicinenet.com. Sex also helps to train a woman's pubococcygeus (PC) muscle, which is the muscle that supports the pelvic organs. By doing so, it keeps the reproductive organs in shape.

3.Prostate protection

Most of the fluid that a man ejaculates is secreted by the prostate gland. If ejaculation ceases, the fluid stays trapped in the gland and may cause it to swell.Regular ejection can help to remove these fluids and in maintaining a healthy prostate.

4.Prevention of erectile dysfunction

An erection keeps the blood flowing through penile arteries, so the tissue stays healthy. Doctors also compare an erection to an athletic reflex: the more you train the more capable you are to perform.

5.Stress relief

The body produces hormones during sex that help to keep that happy feeling going. Besides the feel-good endorphine ,your body produces dopamine - a substance that fights stress hormones - and oxytocin, a desire-enhancing hormone secreted by the .pituitary gland.

source: asiaone.com